Van sydney naar Melbourne!

Voor ik start met mijn (lange) sterke verhalen, eerst even het heuglijke nieuws dat ik vandaag precies een maand op vakantie ben!! Stond ik een maand geleden nog te huilen, nu voel ik me een stuk beter. Wat een leven hier....

3 Januarie was het dan zover: koersen! Mijn backpack en ik hebben afscheid genomen van Jeroen en Kelly, en zijn de bus naar Melbourne ingestapt. Ik had alvast 2 stop-overs ingepland. Samen met 3 meiden die ik had leren kennen via mijn reisorganisatie, stopten we in Kiama. Een lief schattig dorpje met 1 attractie; de Blowhole. De blowhole had iets weg van een geisser. Aan de kust lagen enorme rotsen, met een soort gat ertussen. Het wilde zeewater sloeg tegen de kust, door de uitgeholde rotsen zo pardoes 25 meter de lucht in. Eigenlijk 15 meter, maar ik hou van sterke verhalen. Ik heb er een half uur naar kunnen kijken, echt gaaf!
Diezelfde avond zijn we de bus weer ingegaan op weg naar Batemans Bay, een wat groter vissersdorp. Vanaf daar had ik mijn busreis nog niet verder gepland. En dat zorgde uiteraard voor de nodige onrust de eerste dag. Want tja, niet weten waar je de volgende dag bent, totaal geen structuur, geen planning, nee dat is niet iets wat me ligt. Maarja, ik wilde dat toch leren deze reis en ach, het is allemaal goed gekomen. En ik moet zeggen dat ik het relaxte, ongestructureerde niet-geplande leventje behoorlijk onder de knie begin te krijgen!
In Batemans Bay kwam nog een bekende. Via mijn site en vervolgens via de sms kwamen Kirsten, een oud teamgenoot bij Volco, en ik erachter dat we allebei in Australie zitten en ook nog eens dezelfde kant op reizen. Tijd om te 'meeten' dus! Dat gebeurde in Batemans Bay en daar hebben we ook besloten dat we samen naar Tasmania gaan, een eiland onder Australie. 20 januarie vertrekken we daarheen en we gaan daar rondtrekken met Kirstens auto en haar tent!
Vanuit Batemans Bay ben ik na 2 dagen met de bus vertrokken naar Merimbula. Voor 't eerst zonder bekenden in de bus gestapt, maar dat voelde erg goed. Toen ik incheckte bij het hostel in Merimbula, kwam ik direct bekenden van de reisorganisatie tegen! Heel apart. De 2 dagen in Merimbula waren echt heel gezellig. Samen met een Bulgaars meisje 4 Australische guys (keb foto's Jodie) een Duitse & een Nederlandse jongen, en na 1 dag weer Kirsten, heb ik erg veel lol gehad, m'n engels geoefend (aangemoedigd door de australiers: "it's not that bad, i can't speak a second language at all!), cricket gespeeld, bier gedronken in de pub, bier gedronken op het strand, bier gedronken op het terras en ge-zond (daar is ie weer). Een gezellige tijd dus. Vanaf Merimbula heb ik besloten om verder te reizen met Kirsten en haar auto. Met een auto kun je stoppen waar je wilt en op campings overnachten, wat goedkoper is en een echt vakantiegevoel geeft! Martijn, een nederlandse jongen, dacht er net zo over en zo kwam het dat we met z'n 3-en richting Lake Entrance gingen. Het enige bijzondere aan Lake Entrance was dat we een tentplek hadden met onze eigen badkamer. Ook bijzonder was dat ik voor het eerst in een auto heb gereden daar. Dat links rijden was op zich geen probleem, maar de auto was een automaat. Omdat ik niet doorhad dat je zowel de rem als 't gas met rechts kon bedienen, en ik ongecontroleerd met links de rem in zat te trappen, heeft Kirsten doodsangsten uitgestaan en nog steeds een blauwe neus van het veelvuldig aantikken van de voorruit...
Na Lake Entrance gingen we (ik reed niet) op weg naar het Zuidelijkste puntje van Australie, waar het Wilson Promontory National Park zich bevondt. Teeeeeering wat was het daar mooi. Schitterende uitzichten over de kust, blauwe hemel, nog blauwer water, wit strand, echt een paradijs. Je wilt niet weten wat voor het gevoel het geeft om helemaal alleen op zo'n mooi stukje wereld te zijn. 's Avonds zouden we overnachten op een camping dichtbij het park. Dichtbij het park, maar toch in de middle of nowhere zo bleek. Hoe donkerder 't werd, hoe meer enge geluiden en plakkende insecten. Een behoorlijk heel hard windje ( a la bloemendaal) maakte het nog wat spannender allemaal. Gelukkig ben ik een enorme held, voor de duvel niet bang en ik hou intens van insecten dus.....dook ik retesnel mijn tent in. Na 'm eerst uitvoerig gecontroleerd te hebben op spinnen natuurlijk. 's Nachts ben ik tig keer wakker geworden van de harde wind en nog meer enge geluiden. De schrik zat er echt in toen ik een gigantisch beest aan de buitenkant van het tentdoek zag zitten. Het had een behoorlijk groot lijf en ongeveer 8 langwerpige poten. Echt een goor gezicht. Maar goed, hij aan de buitenkant, ik aan de binnenkant, dat trok ik nog wel. Na een klein slaapmomentje zat ie er nog steeds. Ielll. Ik wilde sowieso die tent niet uitkomen als dat beest er nog zat. Toen ik echter 's morgens wakker werd, een helder licht kreeg en bedacht dat dat beest dat daar zat, ook nog wel eens mijn bikinibroekje kon zijn die ik aan de scheerlijn had laten drogen, ben ik toch met een gerust hart m'n bed uitgestapt. Echt een held toch?

De volgende stop-over was Philip Island. Check even op de kaart: een eiland onder melbourne. Vrij toeristisch maar niet minder leuk! We stonden op een mooie camping. Toen we oververhit aankwamen, 37 graden windstil, kregen we cold lemonade aangeboden van lieve Australiers in een huisje tegenover ons. Australiers zijn zo enorm vriendelijk. Ze zijn sowieso spontaan, maar ook oprecht geinteresseerd. Kookspullen lenen omdat je die niet hebt? Geen probleem. Als je vertelt dat je richting Tasmania wilt lenen ze je 3 boeken om te lezen. No problem, no worries, ze willen je overal mee helpen.
Maar goed Philip Island. Naast vriendelijke australiers hebben ze er meer. We zijn naar een koalapark geweest. Echt enorm lieve schattige beesten! Ze doen precies niks de hele dag, maar dat sluit goed aan op de Australische levenswijze. En ook op de mijne inmiddels;)
's Avonds was het tijd voor de pinquin parade. Dat was net zo grappig als het klinkt. Met zonsondergang komen de 30 cm kleine minipinquins in groepjes van tien of soms wel 50 tegelijk de zee uit gewaggeld. In totaal waren het er denk ik wel 300. In een rijtje (echt waar) waggelen ze zo over het strand naar hun vaste plekje aan land. Erg schattig om te zien, wel jammer van het toeristische park dat ze eromheen hebben gebouwd. Het Japanner-gehalte was erg hoog.

Na Philip Island ben ik, jaja, naar Melbourne gereden. Dat rijden ging stukken beter. Uiteraard mocht Kirsten vlak voor de grote stad het stuur overnemen! Nu zitten we hier voor 8 dagen in een hostel. Heerlijk om weer in een bed te slapen. Gisteren ben ik eindelijk weer eens flink wezen stappen, erg gezellig. Deze week ga ik veel internetten (in kleine dorpen is dat niet te betalen), feesten, Melbourne bekijken en het allertofste: naar de Australian Open!! Joehoe donderdag is het zover. We hebben kaartjes voor de Rod Laver Arena, en met die kaartjes kunnen we ook op alle bijvelden. Ik hou jullie op de hoogte!

Zo het hele reisverhaal van Sydney naar Melbourne in 1 zucht. Voordat ik de 20e naar Tasmania ga zal ik uiteraard een verslag uitbrengen van de stad Melbourne. Hoop weer van jullie te horen!!!

Heel veel liefs, Eline