Melbourne & Tasmanie

Ja daar ben ik weer! Een nieuw verhaal van Eline. Het wordt een erg lang verhaal, want ik heb afgelopen 2 weken weer heel veel beleefd. Ik hou zelf niet van lange verhalen lezen, dus ik wil jullie aanbevelen om tussendoor een kop koffie te nemen, of ff het huis te poetsen ofzo. Ik zal aangeven wanneer we ongeveer op de helft zijn.
Soms krijg ik het idee dat ik een fantasieboek schrijf, maar het zijn toch echt waargebeurde verhalen. Iets aangedikt. Nee hoor, het is tijd voor een nieuw, eerlijk literair hoogstandje!

Ik was gebleven bij mijn 1e dag in Melbourne, waarop ik flink was wezen stappen. De dag erna was uiteraard een uitbrak dag, maar werd een speciale! Tegen een uur of 4 hadden Kirsten en ik afgesproken naar Silvanah te gaan. Silvanah is een bulgaars meisje dat in Melbourne werkt/woont, en we waren haar op onze reis naar Melbourne tegengekomen. Het klikte goed dus we zouden in Melbourne weer afspreken. Dat deden we en zo zaten we zondagmiddag heerlijk aan de thee op haar rustige balkonnetje. Silvanah had echter een leuk plan voor daarna, en nam ons mee naar de Fitzroy Gardens. Daar was een soort dans & muziekfestival. Toen we aankwamen was er een workshop gaande, en stonden meer dan 50 man een nog lachwekkender versie dan de vogeltjesdans te oefenen. Nog eens 200 man zaten op een afstandje te drinken, eten en kletsen op hun picknickkleed. Omdat ik helemaaaaaal geen talent heb voor lachwekkend dansen heb ik Kirsten en Silvanah over moeten halen ons bij de picknickgang aan te sluiten. Silvanah had een overheerlijke aardappelsalade gemaakt, en gehaktballetjes, dus we picknickten een eind weg, om ons heen kijkend en voelend hoe het is tussen de echte ozzie locals; erg laidback en easygoing mate. Nadat alle 50 gekken de dans onder de knie hadden, was het tijd voor een heuze swingband. Met alles erop en eraan: trompet, saxofoon, drumstel, keybord, contrabas en een swingende zanger! Muziek waar je niet bij stil kon zitten, dus swingden we al snel richting dansvloer. En vele Australiers met ons. De danspasjes die ze ons daar showden deden me stijl achterover vallen, die ozzies konden dansen!! Het waren wel gekke pasjes, en na er een uur schuchter tussen te hebben gestaan, besloten we dat de dans 'swing' heette. Ik zal proberen een filmpje van die dansende mensen in dat park online te zetten, maarja dat beloofde ik ook over dat vuurwerk en dat heb ik ook niet gedaan, dus vertrouw er maar niet op!

De 2 dagen daarna hebben we vooral veel geshopt. Natuurlijk niet veel gekocht, en alles wat we gekocht hebben was in de uitverkoop! In Melbourne is de Queen Victoria Market erg bekend. Eigenlijk is het gewoon een markt, maar erg groot en overdekt. Leuk om rond te neuzen en goedkope armbandjes en fruit te kopen (ik eet heeeel gezond hier). Na het fanatieke shoppen gingen Kirsten en ik uitrusten op Federation Square, een groot plein met een apart gebouw (zie foto). Daar hadden we afgesproken met ene Richelle. We hadden namelijk een topic geplaatst op internet, omdat we nog een reismaatje zochten in onze auto tijdens onze reis door Tasmanie. Dat is ten eerste gezellig en ten tweede goedkoper. We wilden natuurlijk wel weten wat voor vlees we in de auto zouden krijgen, vandaar deze meeting om te kijken of het zou klikken. Richelle komt aanlopen, kijkt me aan en zegt: "ik ken jou ergens van". Nu hoor ik dat natuurlijk elke avond in de kroeg al, maar aangezien dit een vrouw was en het dus geen openingszin kon zijn, moest het wel op waarheid berust zijn. Ik keek nog eens goed en herkende haar gezicht niet maar opeens ging er bij haar naam een lichtje branden. Richelle bleek een vriendin van Saskia, mijn huisgenoot uit Zwolle! naaaaaaaaaaaa toevallig!!!!!!!!! De andere kant van de wereld blijkt helemaal niet ver.
Dinsdagavond wilden Kirsten, 3 a'damse meiden die in mijn groep zaten vanaf schiphol, en ik, flink gaan stappen. Helaas was er in de wijk waar we heen gingen geen Joffer op dinsdagavond die piekuur heeft tussen 11 en 12. Oftewel wij waren ook direct de enige die plannen hadden om te stappen. De ochtendbus die we zouden nemen ingeruild voor de laatste avondbus en dit feestbeest lag netjes om half 1 te snurken. Party-hardy!

Woensdag een stranddag in St.Kilda, wat absoluut een leuke, europees lijkende wijk was maar een afschuwelijk lelijk strand had. Niet voor herhaling vatbaar dus.

Donderdag was het dan eindelijk zover, de dag waar ik serieus al 2 weken naar uit keek: Australian Open!!! We hadden kaartjes gekocht voor de Rod Laver Arena, het hoofdpodium. Als je kaartjes koopt is het afwachten wat voor spelers je te zien krijgt, want het speelschema is natuurlijk pas een avond voor de speeldag bekend. Het geluk lachtte ons weer eens toe: Rodger Federer speelde tegen Santoro, en Hewitt tegen weet niet meer wie, maar wat doet het ertoe, wij zagen Hewitt! Met het ticket voor de Rod Laver had je tegelijkertijd ook toegang tot alle andere kleinere velden.
Als 1e heb ik de partij Jones-Ferrero gezien op showcourt 1. Meneer Jones is in Australie geboren, wat zorgde voor veel jonge, chauvinistische Australiers op de tribune. Totaal verkleed in het groen en geel en om 11:00 al aan het bier, het zijn net Hollanders (niet door dat groen-geel maar wel door dat bier). Daarna naar Federer in de Rod Laver. Inmiddels weet ik dat ie de finale niet heeft gehaald, maar jemig wat een genot om naar te kijken, hij was zo ontzettend goed en het ging allemaal zo makkelijk. Echt fabuleus, magnifiek, grandioos, wonderbaarlijk, uitmuntend, onbeschrijfelijk, goed ik sla door. Maar goed was ie wel!
Daarna was het de beurt aan Lleyton-come on-Hewitt. Het vuistje ging vaak de lucht in en z'n haar zat goed dus het was leuk om naar te kijken, maarrr na 1 set zijn we weggegaan want.....tromgeroffel.....op veld nummero 6...speelde hij, Neerlandsch Trots...de over de hele wereld bekende....ROBIN HAASE!!!!!! Ok, ik moet toegeven, van te voren had ook ik geen enkel idee hoe die vent eruit zag, maar hij is Nederlands, had in de 1e ronde laten zien dat ie in vorm was, en we zagen gedurende de dag al veel oranje om ons heen, dus het beloofde een mooie en sfeervolle partij te worden. Toen we op veld 6 aankwamen was de wedstrijd al bezig. Wij konden na een tijdje wachten tussen de oranje mensen plaatsnemen, inmiddels was het 1-1 in sets. Het werd een ontzettend spannende wedstrijd, Robin Haase groeide in de 3 sets daarna uit tot mijn nieuwe nationale sportheld. De 3e set gaf hij met 0-6 weg, maar in de 4e set won hij met een tiebreak! Het oranje publiek ging helemaal loos en ook ik kon bepaalde sprongen, schreeuwen en vuistjes niet onderdrukken. Op belangrijke punten was het ook erg tof om te zien dat Haase het punt vierde met mij. Of met het publiek maar ik denk vooral met mij. Helaas was de Fransman Grosjaen in de 5e set te sterk, de homo. Het feest op de tribune was er alleen niet minder om, Haase is een held ole, we hebben de L, we hebben de A lalalalala. Uiteraard kwamen wij (kirsten, a'dammers en ik) op het idee om op de foto te gaan met meneer haase. Er moest alleen flink voor gesprint worden, want hij was al bijna weg. In mijn enthousiasme om mijn held te ontmoeten liep ik onbenullig pardoes een kind half omver. Godzijdank was ze Nederlands en kon ik (op ooghoogte, geleerd op de Alo) 1000x excuses aanbieden, vragen of het wel ging en haar mijn boa aanbieden. Gelukkig was ze niet echt gevallen en ging het wel.
Toen we eenmaal allemaal om Haase heen stonden, wist hij ons op het foto-moment-supreme te vertellen dat ie een vlieg op z'n neus had. Hij staat dan ook belachelijk genant op de foto, maar hij tennist leuk, dus hij komt ermee weg. Ik zou Eline niet zijn als ik nog even mijn grote mond naar hem opentrok en ik zei hem dat ie wel met ons mee mocht stappen om z'n verdriet te vergeten. Ik had alleen zijn antwoord: "Oja? Waar gaan jullie heen dan?" niet verwacht en mompelde iets als: "dat weten we nog niet". Dat maakte gek genoeg geen indruk...
Vrijdag en zaterdag hebben we gestapt en uitgebrakt.

Goed zucht, pfff, steun, tijd voor een wasje, geef die planten toch eens water, zet een kop koffie en ontspan. Duuuuuuurt lang dit verhaal....en we zijn nog maar op de helft.

Zondagochtend moest ik om 5 uur mijn nest uit voor het volgende avontuur van dikkie dik. Tasmanie!!! Tasmanie is gewoon een staat van Australie, maar is een eiland en ligt rechtsonder Australie.
Ik ging vliegend naar dit eiland, Kirsten met de boot zodat ze haar auto mee kon nemen, en Richelle was al eerder gevlogen. Om 6 uur stond mijn shuttle bus klaar, om half 9 vloog ik naar Tasmanie. Helaas lichtelijk ziek. Ik had in 2 dagen 8 uurtjes geslapen en tja, das niet goed voor Eline dus ik voelde me hondsberoerd. In Tasmanie ben ik zo snel mogelijk naar het hostel gegaan, en ben in bed geplofd. Eruit voor het eten en om Kirsten te verwelkomen, en direct weer in bed geplofd. Na zoveel slaap voelde ik me de volgende ochtend stukken beter, en kon de reis beginnen. We hebben een rondje gemaakt, gereisd met de auto en voornamelijk geslapen op campings. Tasmanie is echt fantastisch. Ik heb nog nooit zo veel mooie, verschillende stukjes wereld bij elkaar gezien. Ik heb m'n ogen uitgekeken en heel veel stilletjes genoten. Ik heb me bijna iedere dag verbaasd, en gelukkig gevoeld. Ik heb iedere dag een poging gedaan om het te beschrijven in mijn boekje, maar het is niet 1x gelukt. Het gaat me hier ook niet lukken, maar ik heb superveel foto's gemaakt. Ik zal er daarvan zo snel mogelijk veel op de site zetten, zodat ik het toch aan jullie kan laten zien. En voor enige uitleg bij de foto's hier een hoogtepunten verslag (wat gewoon een dag verslag is eigenlijk, zo veel hoogtepunten!).
Ten eerste begin ik te zeggen dat het autorijden stukken beter gaat en ik ook wel redelijk veel gereden heb daar. Dat rondrijden was misschien nog wel het allergaafste. Je rijdt constant door prachtige natuurgebieden, nationale parken, bergen en door het raampje zie je fantastische uitzichten. Tijdens het rijden is het lastig foto's maken dus jullie moeten me geloven. Het gaf me echt een kick om door de bergen te rijden, geconcentreerd door de haarspeldbochten te gaan, maar af en toe afzakkend naar 10 km per uur omdat je echt wat mist als je niet opzij kijkt. Heerlijk. Helemaal met een lekker muziekje op de achtergrond, Eline zielsgelukkig!
De eerste hotspot waren de St. Columba Falls. Watervallen zijn watervallen, maar ik vond m mooi! Toen we daar wegreden hadden we een kleine vertraging, overstekende koeien...Wineglass Bay was het volgende hoogtepunt, is 1 van de 10 mooiste stranden in Australie. Het begon al goed want voordat we gingen wandelen waren we bezig met onze lunch, en we kregen bezoek! Van een wallabie (kleine kangoeroe) met een mini-wallabie in zijn buidel...aaargghhh liehief! De klim naar het Wineglass Bay Look-Out point was ietwat zwaar (maarja ik sport vrij weinig hier) maar was het waard!!! Jemig de pemig wat een uitzicht, blauw water, wit strand, zie foto! De terugweg vielen er nog wat rotsen naar beneden, maar mijn spierkracht is nog niet weg dus die heb ik ff tegengehouden (zie foto).
Port Arthur was de volgende dag aan de beurt. Port Arthur is een park waar vroeger de veroordeelden uit Europa en Azie werden heengebracht. Engelse jongens van 11 die een snoepje pikten? Gewoon naar Tasmanie sturen! Ook al is mijn geschiedenis interesse vaak ver te zoeken, dit vond ik wel erg interessant. Je kon door alle oude gevangenissen lopen en er was een museum ingericht over de mensen die er vroeger zaten. Zo kreeg je je eigen 'victim' en kon je zijn verhaal volgen. Wat ik wel erg flauw vond, was dat Port Arthur werd neergezet als een prachtig historisch monument. Over de gruweldaden die er zijn gepleegd en over de manier waarop de gevangenen behandeld werden, wordt met geen woord of beeld gerept.
Het toppuntje van de Mount Wellington was letterlijk een hoogtepunt. Het was even spannend rijden, maar dan heb je ook wat! Jemig wat een uitzicht op 1270 meter hoogte! Weer niet uit te leggen, en ik vind de foto's ook niet gelukt, maar goed oordeel zelf.
In het gebied om Cradle Mountain hebben we flink gewandeld, was ook erg tof. Eigenlijk was alles tof en ook heel divers. De ene dag reed je langs de kust, de andere dag door de bergen. Wat me ook zal bij blijven is de camping naast Lake St. Clair: we stonden naast het meer, hadden door de bomen een prachtig plaatje, werden elk uur wel bezocht door een wild dier en de maan vanachter de bergen op het meer was ook schitterend. Veel geluksmomentjes dus en Tasmanie had ik voor geen goud willen missen.

Ik zou best nog veel meer kunnen vertellen maar ik wil niet constant in detail treden want dan wordt het zo'n lang verhaal. Als je meer wil weten moet je me maar mailen :) Beetje contact met thuis vind ik namelijk ook niet verkeerd!

Morgen ga ik op reis, nog steeds met Kirsten en haar auto, richting Adelaide. We hebben weer een nieuw reismaatje gevonden, dit keer gaat er een duitse jongen mee. Hij spreekt goed engels dus dat is wel handig, omdat ik het wel een beetje moet gaan leren.
We gaan via de Great Ocean Road, dit moet wederom een mooi stukje wereld zijn. Ik ben benieuwd. Het is net of ik elke week weer opnieuw op vakantie ga, soms best moeilijk te bevatten. Ik heb ook dagen dat ik op eens heel zenuwachtig ben en geen idee heb waarom. Tis soms best onwerkelijk, maar retegaaf om mee te maken en ik wil nog lang niet terug (ok stiekem wel eens om steven te knuffelen :)). Jullie zijn dus nog niet van mijn reisverhalen af!!!

heel veel liefs en tot snel!