Opgezwolle in Australie

Bijna had ik dit nieuwe verhaal live aan jullie kunnen vertellen. Bijna zat ik weer thuis. Ik had wel verwacht dat sommigen het ontzettend moeilijk zouden krijgen doordat ik zo ver weg ben. Ik had wel verwacht dat velen een nieuwe invulling aan hun leven zouden moeten geven. Maar toen Steven mij smste dat hij in een konijnenpak naar de kroeg ging, en mijn broertje zich bekeerd had tot het christelijke geloof, besefte ik dat ze totaal ontspoord waren door mijn afwezigheid en wilde ik terug naar Nederland om ze te redden...
Tot ik een smsje kreeg van Linda en Rianne dat ze me misten tijdens carnaval...

Goed, flauw, ik hou op! Niemand ontspoort zonder mij en ik heb zelfs het idee dat de uitdrukking: "uit het oog, uit het hart" een beetje opgaat. Ik heb namelijk na mijn vorige verhaal maar 25 reacties gehad. Terwijl dat met andere verhalen er meer dan 30 waren. Diep teleurgesteld heb ik lang gewacht met mijn volgende verhaal, maar nu het ernaar uitziet dat ik echt niet zoveel fans heb, schrijf ik na 3 weken toch maar voor mijn 25 echte fans.

Na Tasmanie was het tijd voor een nieuwe roadtrip: die van Melbourne naar Adelaide. Kirsten wilde mij nog steeds mee in haar auto, maar we waren nog op zoek naar een 3e persoon to share fuel and fun, zoals we dat mooi op een briefje hadden geschreven op het prikbord van het hostel. Omdat we er 2 foto's bij hadden gedaan kregen we zo'n 386 reacties, dat snap je. Na een kleine selectie konden we kiezen uit een jongen uit Israel, en eentje uit Duitsland. Kiezen tussen iemand die vroeger bommen wierp, of iemand die dat nog steeds doet, is niet moeilijk, we namen die duitser mee. Ohhohhhh Eline grof zeg...
En Sebastian bleek een hele aardige vredige jongen! Hij had al wat meer van de wereld gezien dus leuke verhalen, en een leuke mp3 speler dus we vermaakten ons wel in de auto. Tussen Melbourne en Adelaide ligt de welbekende Great Ocean Road. Uiteraard waren wij erg nieuwsgierig of ie echt zo Great was als dat ie genoemd werd. Nou ik moet zeggen hij was vrij Great. Het is niet een weg die je in 1 dag aflegt, wij hebben er rustig een paar daagjes over gedaan. De eerste daagjes stonden in het teken van bewolking, niks doen, en niks doen. De eerste avond in Torquay hebben Kirsten en ik naast dat niks doen nog een poging gewaagt tot beachvolleyballen. Ik kan je zeggen, van onze Volco-vorm is niks meer over!! Na een beetje heen en weer getik hielden we het dan ook voor gezien. Toen we 's ochtends wakker werden was onze beachvolleybal verdwenen, gestolen! Iemand was vast jaloers op ons talent...
De volgende dag doorgereden naar Apollo Bay. Daar moest Eline even langs de apotheek want ik heb een nieuwe allergie. Ik ben allergisch voor sommige Australische muggen. Heel jammer, want daardoor was mijn rechterarm opgezwolle als 1 van een sumoworstelaar 150 kg+. Erg charmant moet ik zeggen. Naast het apotheek bezoek was dit eigenlijk de eerste dag hier dat ik me verveeld heb, maarja heb ik dat ook gehad. De dag erna zijn we richting een national park gereden en ook al was dat niet zeer bijzonder, ik heb wel mijn eerste koala's in het echt gezien!!! Veel bijzonderder dan in een koalapark natuurlijk, dat snap je. Daarom maar weer 16 verschillende foto's gemaakt. Na het national park werd het dan eindelijk mooi!! We naderden de Gibson Steps. Auto geparkeerd, de duinen in lopen en dan...waaauuuwww. Overal waar je kijkt zee, en dan opeens een enorme rots in dat water!!! Zo'n gek maar overweldigend groots gezicht! Wat zijn wij dan eigenlijk klein he??? (nietig he, of niet maikel). Daarna was het de beurt aan de 12 Aposteles. Dat horen 12 van die rotsen te zijn, maar dat is niet zo omdat er al een aantal ingestort waren. Ja die rotsen zijn het toerisme ook een keer zat, ik kan me best voorstellen dat je dan wel eens door de grond kan zakken. Wel jammer dat ze dat zo serieus hebben genomen. Op zich vond ik de 12 Aposteles wel heel erg mooi om te zien, maar ik vind het zo jammer dat bij die enorm toeristisch plekken, naast de wonderschone natuurtaferelen, ook erg veel japanners en hekken staan. Dat maakt het voor mij minder speciaal dan dat ik naast de Gibson Steps op het strand kan wandelen, ook al is die dan minder beroemd. De London Bridge was een rots met 2 bogen, dus net een bridge, vandaar de naam. De ene boog is echter ook een keer door de grond gezakt. Op dat moment schijnen er toeristen naast te hebben gestaan. Jammer dat dat mij niet is overkomen, lijkt me pas echt een goed sterk verhaal!!!
Warnambool was alweer het eindpunt van de Great Ocean Road, helaas, maar we hadden eindelijk goed weer! Dus maar een dagje op het strand doorgebracht. De 2e dag was minder lui, want ik heb pony gehobbeld!!! Net als vroeger hihi, toen ik nog klein en lief was reed ik ook paard. Samen met Kirsten hebben we een tour geboekt. Daar aangekomen kreeg ik een paard dat enorm goed bij me past: Blondie. Blondie was niet zo blond als ik maar wel net zo lui en niet vooruit te branden. Ze had een kont waar ik u tegen zeg en ik wist toen ik erop klom al dat ik spierpijn in mijn liezen zou krijgen, zo bol moest ik zitten met m'n benen. Maar het was wel gaaf. Door de duinen en toen hops: het strand op. Beetje door het water galopperen, de wind in je haren, het water in je gezicht en BAM daar lag ik naast de pony in het water. Nee dat laatste is niet waar maar ik was er wel erg bang voor in het begin! Gelukkig had ik de ponyrijd technieken nog aardig onder de knie en kon ik er gewoon op blijven zitten, zoals het hoort!
Na de Great Ocean Road zijn we vrij snel doorgereden naar Adelaide, weer een grote stad. Daar hadden Kirsten en ik namelijk een afspraakje! Met 4 Australische goddelijke kerels die we in Merimbula hadden ontmoet. We zouden eens even kijken hoe studenten wonen in Australie, en het avondleven van Adelaide met ze ontdekken. En ik kan zeggen: over beide mogen ze niet klagen!! Waaaahhh, ze leefden gewoon in een bungalow, iedereen eigen kamer, ruime keuken, ruime woonkamer, ruime veranda, ruime keuken, ruime barbeque, ruime schuur met fitness apparaten! Wat een leven!!! Naast de 4 kerels en Kirsten en ik, was ook Martijn er, waar we van Sydney naar Melbourne mee waren gereisd, en hij had wat vrienden uitgenodigd. Zo kwam het dat we die avond op de veranda met 15 man/vrouw aan het BBQ-en waren, biertje drinken, muziekje erbij, echt supergezellig! Om 10 uur naar de stad, want in Australie begint het vroeg en houdt het vergeleken bij Nederland vroeg op. Wat ik me nog herinner van het stappen was erg tof...haha nee zo erg was het ook weer niet met de drankjes, naja een beetje dan. De volgende dag uitbrakken en cricket kijken. Cricket is echt ontzettend populair hier, maar voor de buitenstaander (lees:mij) erg saai. Toch wel een goede bezigheid als je een kater hebt. Ook al mochten Kirsten en ik nog dagen langer blijven van Will, Rowan en Pete, we moesten toch verder. En precies op deze dag scheidden onze wegen. Snik. Na een intense knuffel en niet te stoppen tranen, trapte Kirsten de auto in haar eentje aan (ja dat is plat ja, maar ik moet het soms gebruiken om het niet te verleren) richting Kangaroo Island. En liet ze mij diep treurend achter in Adelaide.
Tijd om te treuren was er echter niet. Ik ging de volgende dag immers al de outback in! De outback is het midden van Australie. Er woont eigenlijk bijna niemand, aangezien iedereen aan de kust woont in Australie. Niet zo gek, in de outback is het droog, warm en saai. Ik had eerst een 2 daagse tour richting Alice Springs genomen. Dit was meer 2 dagen vervoer dan een tour, maar ach, wel de goedkoopste manier om er te komen. Onze tourguide Steve was verschrikkelijk enthousiast en vond alles brilliant, awesome en crazy! Cooper Pedy, de plaats waar we 's avonds zouden arriveren, was the most crazy town you'll ever see, en dat vooral op zaterdagavond. Cooper Pedy staat daarnaast bekend op mijn Opal, wat daar veel te vinden is, en het staat bekend omdat alles daar onder de grond gebeurt, wonen, werken en drinken. Cooper Pedy was in mijn ogen vooral een smerig dorp, een autokerkhof en toeristisch. De pizza die we aten was heerlijk, maar de underground bar was helemaal niet underground (de muur was alleen van steen gemaakt) en de Opal-zoekers die daar waren stonken vooral naar bier. Niet echt feest dus. We sliepen in een bunkhouse, niet te verwarren met een bonkhouse, en daar heb ik heerlijk geslapen, dus daar klaag ik niet over. De volgende dag na een lange rit aangekomen in Alice Springs, de grootste stad in de Outback. In Alice Springs had ik 1 dagje rust om vervolgens op 3 daagse tour te gaan om de schitterende omgeving te verkennen.
En wat was het geweldig!!! De eerste dag gingen we eerst naar The Olgas. The Olgas is echt een heel maf gebergte. Eigenlijk bestaat het uit allemaal kleine bergjes aan elkaar vast. Zie foto's. De bergen zijn ontzettend rood daar en dat is prachtig in contrast met de superblauwe lucht, en de toch wel groene planten. Het had namelijk weken geregend daar, dus droog was het niet echt. Na The Olgas gingen we de zonsondergang bij de Uluru bekijken. Even een stukje informatie: de Uluru is de aboriginal-naam voor Ayers Rock, een enorm grote rode rots/berg in het midden van Australie. Het is heilig gebied voor de Aboriginals, de originele bewoners van Australie. En wat was ie indrukwekkend. Zo enorm groot, alleen maar rood, alleen maar rots, te midden van niks, te midden van woestijn. Tijdens de zonsondergang kleurde de hemel mooi rood, en de Uluru zelf nam andere kleuren aan. Erg tof. Wel jammer dat 300 andere toeristen het met mij ook tof vonden...Daarna terug naar ons kamp, geBBQt, om daarna in onze swag te kruipen: een soort slaapzak. Jaja, we lagen dus gewoon op grond, naar een hemel vol sterren te kijken. Sterren zijn hier prachtig, je ziet er dubbel zo veel als aan de andere kant van de wereld. Ik kon er redelijk van genieten, 90%, de andere 10% was ik bang voor spinnen en slangen.
Om 4:30 was het tijd om op te staan, want we wilden natuurlijk ook de zonsopgang zien. Net zo indrukwekkend alleen sta ik minder indrukwekkend op de foto door mijn kleine oogjes. Mag de pret niet drukken mijn inziens :)
Na de zonsopgang hebben we een behoorlijke wandeling gemaakt, om de rots heen. Er is ook een wandeling waarbij je op de Uluru klimt. Dat heb ik echter niet gedaan, omdat de Aboriginals hier fel op tegen zijn: voor hen is het heilig gebied en absoluut niet om op te lopen. Uit respect voor hen, heb ik besloten het niet te doen. De enge verhalen over mensen die het wel deden en daarna alleen maar ongeluk hadden, hadden natuurlijk totaal geen invloed op deze keuze...
Na de wandeling (op de grond) zijn we naar het Museum geweest. Daar kon je meer te weten komen over de cultuur van de Aboriginals. Dit vond ik echt interessant en het raakte me ook wel. Buiten waren aboriginals aan het schilderen. Ze zaten daar en er was een Australische tolk. Toch wel maf om te zien hoor, zo'n groot verschil in cultuur. Wat mij betreft bleven we daar te kort, maar dat is het nadeel van zo'n tour. Hun kunst is ook heel erg mooi, maar deze arme ziel had geen geld voor een souveniertje ;)

's Avonds hadden we een kampvuur, en dat was best gezellig. De groep die ik had was leuk, maar niet geweldig. Ik merk toch dat het me moeite kost om me uit te drukken in het engels, en mijn geweldige grapjes goed over te laten komen. Toch gaat het steeds beter en voer ik steeds intelligentere gesprekken in het engels...

De 3e dag stond in het teken van de Kings Canyon, een ander gebergte. Daarvan kan ik veel zeggen, dat het zwaar was bijvoorbeeld, en hoog, en wederom indrukwekkend, maar ik denk dat je maar weer gewoon de foto's moet bekijken.

Na een lange busrit waren we weer terug in Alice Springs. Alice springs zelf is niet heel speciaal vond ik, wel echt op z'n outbacks. Er lopen veel aboriginals rond. Mede daardoor kun je savonds niet alleen over straat. Er zijn veel aboriginals die niet kunnen omgaan met de 'nieuwe' wereld met o.a. drank, en die dus niet heel leuk zijn om tegen te komen. Ze schreeuwen ook erg hard in een taal die ik niet versta. Ben dus maar niet alleen over straat gegaan.
De laatste dag in Alice springs kwam ik nog 3 Nederlanders tegen waarmee ik 's avonds ben gaan stappen, erg gezellig, en lekker om weer even ouderwets nederlands te ouwehoeren! (ik was het nog niet verleerd). In de tent waar we waren hingen 4 webcams! De gelegenheid natuurlijk om me in de gaten te houden vanaf thuis (wat niet nodig is hoor;)). Maarja met deze informatie kom ik nu pas, dus daar hebben jullie niks meer aan (slim he).

Nu zit ik in Nieuw Zeeland. Ja inderdaad, ik vlieg van het 1 in het ander. Mijn peettante Berry is hier! Heel bijzonder, iemand van thuis, maar wel heel erg gezellig. We hebben een auto gehuurd en al veel gezien, maar we zijn er wel achter dat we keuzes moeten gaan maken in 3 weken. Wat is dit een geweldig land met veel te zien! Morgen ga ik iets uber-mega-rete-super vets doen: ik ga skydiven!!!!!!!!! aaaaaaaaahhhhhhhhhhhh en Berry waarschijnlijk ook. Ik scheit nu al 7 kleuren maar goed dan zien ze hier ook eens een regenboog in de lucht hangen. Ben benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen. Misschien was dit wel het laatste wat jullie van me horen....

In Nieuw Zeeland heb ik een ander telefoonnummer, dus ben niet te bereiken op mijn Australische. Het nummer zet ik zo snel mogelijk op de site, weet het niet uit mijn hoofd hihi en heb mijn telefoon niet hier. Blondie...

Goed ik hoop dat jullie weer massaal reageren want ik vind het toch wel erg fijn om jullie stem af en toe te horen ;)

Heel veel liefs Eline