Lordin of the Rings

Ik kan het nog steeds niet geloven. 56 reacties. Ik zou er arrogant van worden als ik dat al niet was. Vet leuk om te lezen elke keer, ik zat elke keer weer glimlachend achter de computer! Op naar de 60 dus ;)

16 Februari vloog ik naar Nieuw Zeeland. Na een 6 dubbele check op eten (ze zijn in australie en nieuw zeeland panisch voor ziekten) mocht ik na het weggooien van mijn overheerlijke sandwich met kaas en sla, eindelijk de poort door. Om daar een uurtje te wachten op mijn peettante, Berry! Berry had ook een goede vlucht gehad en die zag ik dus op de geplande tijd verschijnen! Heel gek maar ook heel leuk om iemand van 'thuis' te zien! Het eerste nachtje hebben we zowaar in een hotel geslapen. Uiteraard heb ik niet geslapen omdat ik een veel slechter bed gewend was...De dag erna hebben we direct onze luxe huurauto opgehaald: een grijze flitsende toyota, met zo'n open dak en leren bekleding. Uiteraard direct onze grote zonnebrillen opgezet, en berry een blonde pruik, en we konden gaan!
Waaa wat is Nieuw Zeeland mooi! Het rondreizen was misschien nog wel het allermooiste. Moet je in Europa steeds een stukje rijden om iets moois te gaan zien, in Nieuw Zeeland is het eigenlijk overal om je heen mooi. Door de bergen, langs riviertjes, watervallen, langs de kust, het is echt prachtig. Je zit gewoon constant middenin de natuur, het slokt je op als het ware. Natuurlijk hebben we niet alleen maar gereden, we hebben best veel gedaan! Een dagje gemountainbiked bij de bay of island. Erg leuk, alleen jammer dat ik bovenaan de bult steeds zo lang op Berry moest wachten. Gelukkig was het uitzicht aardig;) Rotorua was een bijzonder stadje. Je hebt daar erg veel geissers en andere rare dingen vanuit de grond. Gifgroene meren, land dat in de fik lijkt te staan omdat er stoom vanaf komt, een meer dat rookt omdat het zulk warm water is, modder dat je om de oren vliegt vanuit zo'n modderpoel, en prachtige kleuren! Beetje jammer dat het door die geissers zo gigantisch stinkt daar. Ik dacht dat mijn broertje stinkscheten kon laten, maar de aarde kan er ook wat van zeg...(ik zei toch dat ik je een keer terug zou pakken voor die lucht). We zijn ook nog naar een Maori-show geweest, om hun rare rituelen te bekijken. Serieus zelfs met carnaval doe ik niet zo raar. Keb erg veel vieze tongen en grote ogen gezien, maar melodieus zingen konden ze wel.
Lake Taupo was de plek waar ik al de hele week naar uit keek. Want dat is namelijk de plek om te...skydiven!!! Het is de plek voor Nederlanders trouwens, omdat het de goedkoopste plek ter wereld is. Op de dag dat Berry en ik een sprong wilden maken, was het nogal bewolkt in de ochtend. ook al stonden we om 10 uur ingepland, we konden toen niet springen. Dus moesten we onze tijd doden tot 1 uur. Je snapt dat de kriebels bij mij begonnen te komen. Ook bij Berry, maar dat was meer omdat ze zich afvroeg of het wel verstandig was met haar oog, omdat ze een netvlies loslating heeft gehad. Nou goed, na nog wat gewandeld te hebben, was het eindelijk zover. Berry besloot echter, na een goed gesprek met iemand die er verstand van had, om toch maar niet te springen. Een goede keus omdat het risico niet echt te nemen is. Een mindere keus omdat ik nu alleen in dat vliegtuig moest stappen hihi. Na een ontzettend sexy rood pak aangetrokken te hebben, maakte ik kennis met Joel, mijn tandempartner. Hij was erg vriendelijk en erg aardig (lees: een lekkere kerel) en heeft me, terwijl ik naar een instructievideo stond te kijken, een heel gewaad aangetrokken waarmee ik vast zou moeten blijven in de lucht. Je vertrouwd er dan maar op he! Na een gezellig ontspannen (dus niet) praatje waarin ik te weten kwam dat hij wel 2 tot 10x per dag uit een vliegtuig sprong, gingen we richting klein vliegtuigje. Ik werd aan joel vastgeklikt zodat ik niet door mijn zenuwen recht in de propellor zou lopen (?????dus ja ik dacht ik ben wel blond maar dit slaat alles). We moesten met z'n 16-en in een klein vliegtuigje en dat paste maar net uiteraard. Omdat Joel mijn spanning wel moest voelen zei hij dat ik wel naar achter tegen m aan mocht leunen en nu had ik een aantal goede redenen om dat direct te doen. 1: Joels brede schouders 2: Mijn zenuwen 3: Totale onthouding gedurende 3 maanden van enig mannelijk lichamelijk contact. Ik liet mij dat dus geen 2x zeggen, en zo steeg ik redelijk ontspannen op, met het Lake Taupo steeds verder weg! Wat een uitzicht, echt geweldig. Joel vertelde allemaal dingen over het meer die nergens op sloegen maar die ik geloofde omdat ik niet begreep wat ie zei ("Oja?" "No it was a joke") Even slikken toen ik dacht dat ie een grapje maakte toen ie vertelde dat in mijn buiktasje een zwemvest zat voor als we in het meer zouden landen, en hij serieus reageerde dat het geen grapje was. Op 10000feet begon hij me aan te snoeren. Ik beloof Steven dat ik nooit meer dichter bij een jongen hier ga komen dan dat. Jemig, nu was ik er wel van overtuigd dat ik goed vast zat. Hij begon me nogmaals te vertellen wat ik moest doen: lachen in de camera, mijn hoofd achterover en mijn benen ook, en handen vast aan de riempjes. Ik dacht dat ik dat wel kon. Het mooie was, dat ik serieus hoe hoger we kwamen, hoe minder zenuwachtig werd. Ik dacht alleen maar: ik kan niet geloven dat ik hier straks uit spring, gevolgd door een licht gevoel van opwinding. En toen was het zover, het eerste duo ging op 12000feet het vliegtuig uit. En dat was wel even slikken. 1-2-3 en weg waren ze. En niet zomaar weg, nee echt weggezogen!! Zag er rete-eng uit. En toen mocht ik hihi. Maarja, je hebt toch geen keus, je gaat toch wel, en het leek me nog leuk ook. Dus na een nietgemeend lachje in de camera, doken wij ook de diepte in. Jeeeeeeeemig wat ging dat hard. Ik kon bijna niet ademhalen, had mijn wang bij m'n paardestaart hangen en kon niet eens gillen zo hard ging het. Echt geweldig. Ik ben als een gek om me heen gaan kijken en wat ik allemaal met mijn handen deed toen ik eenmaal los mocht laten, snap ik ook niet meer. Het was in ieder geval retegaaf. Dwars door een wolkje heen, ook vet. En toen, na 45 seconde vrije val, de parachute uit (godzijdank, hij zal het maar vergeten). That was awesome wasn't it??? Jaaaaaaaaahaaa dat was het!! Joel deed erg uitgelaten mee en ik kon alleen maar hopen dat we niet te snel naar beneden gingen. De landing verliep ook vlekkeloos en ik was helemaal van het padje, niet te geloven. Joel vertelde me toen doodleuk dat het nog maar z'n 3e tandemsprong ooit was haha. Net afgestudeerd dus, en gewoon gelogen tegen me int begin. Maar goed ook lijkt me...
Ik ben de hele dag nog wazig geweest. Het was zo'n vette ervaring. Dat trek je toch niet, dat je gewoon door de lucht hebt gezweefd!! Ik trok het wel, bikkel he??? Tot zover het enthousiaste skydive verhaal!

Het Tongariro National Park was zo ongeveer de thuisbasis voor Mordor, uit de Lord of the Rings. Echt een supermooi gebied, met 3 vulkanen. Daar hebben we een wandeling gemaakt. Het was echt zo mooi. Ook al herken ik niet echt gebieden direct uit de LOTR, je voelt het wel als je daar rondloopt, omdat het net zo wijds en indrukwekkend is als in de film! Tongariro National Park was ongeveer het laatste van het Noordereiland. Met de boot zijn we naar het Zuidereiland gegaan. Die dag was het megaslecht weer. We kwamen aan in de stortregen, en reden vervolgens anderhalf uur in de regen. Toen we echter aankwamen bij het Abel Tasman National Park, begon het al wat op te klaren, en een uur later zat ik in mijn bikini te zweten bij het hostel. Heel gek hoe het weer hier kan omslaan! Het Abel Tasman National Park is bij de Golden Coast. Het zegt het al: een plaatje van een kust. Weer behoorlijk wat reisgids plaatjes geschoten. En we hebben gekayakt. De lezer die me echt goed kent, denkt nu: kayakken? Daar heb jij toch zo'n hekel aan. JAAAAAAAAA!!!!!
Nu weet ik het weer. Ik had daar zo'n hekel aan. Maar ik dacht, ach voor 1keertje moet het goedkomen, in zo'n mooi park op zee, het valt vast mee. Maar dat deed het niet. jemig wat een hel weer. Toen ik erin stapte wist ik het al: foute keus. Ten eerste kan ik niet normaal in zo'n ding zitten. En ten tweede, na 5 minuten heb ik wel zo'n pijn in mijn nek en schouders, dat ik echt niet meer kan!!! Godsechagarijnig werd ik dan ook direct al weer. En het was me een saaie route. Na 6 druppels zee heb ik de zee ook wel weer gezien. En het duurde maar en duurde maar, en Berry maar peddelen. Ja ik ook natuurlijk, maar dat valt te verwaarlozen want ik heb absoluut geen talent voor peddelen. Het was echt weer een hel, en ik zeg jullie: ik ga NOOIT maar dan ook NOOIT meer in een kano of kayak zitten. Dus kijk me niet gek aan als ik op een familie of team uitje gillend wegren als je met zo'n ding komt aanzetten. Toen we op het strand aankwamen vond ik het wel weer leuk want het was mooi weer! We gingen ook nog een stukje met de watertaxi, die erg snel ging, en we hebben een eind gewandeld! Dat aardige dagje maakte een hoop goed!
Van de prachtige zonnige kust maak ik zo even een mooi sprongetje naar de ijzige Fox Glacier gletsjer! 2 dagen later stond ik die namelijk te beklimmen! Je kan niet zeggen dat ik niet actief bezig ben geweest. Met echte wandelschoenen met van die spikes eronder! Alleen was het tempo op de Fox Glacier behoorlijk aangepast aan de gemiddelde leeftijd: 60+. Ik had dus ook alle tijd om van de gletsjer te genieten. Het was echt mooi en groots en indrukwekkend, maar ook erg langzaaaaaam.
We zijn ook in Queenstown geweest, en queenstown is de stad van de extreme sporten. Jetboaten, skydiven, bungyjumpen, raften, bungyswingen, je kan het zo gek niet bedenken of je kan het er doen. Ik vond dit na het skydiven natuurlijk allemaal saai. Je bent een lerares bewegingsonderwijs of je bent het niet, dus ik heb daar mijn eigen extreme activiteit bedacht. Het heet carboaten, en is erg adrenaline opwekkend. Het is eigenlijk heel simpel. Je rijdt 115 km per uur op een heuvelachtige weg, schat de plas voor je niet helemaal goed in, remt de laatste 50 meter nog iets af tot 105 km/u (het moet niet te gek worden) en laat je dan volledig gaan in een plas die zo diep is dat het water tot de motorkap komt. Adrenaline en een panische medepassagier gegarandeerd. Om het nog een beetje spannender te maken had ik er ook nog voor gezorgd dat aan de andere kant van de rijbaan een enorm grote camper reed. Ja wil je nou extreem doen of niet?
(juist, we waren bijna dood door mijn lompe rijgedrag, maar ik heb ons nog weten te redden door niet te remmen in de plas, zodat we, doordat we zo hard gingen, gewoon door de plas gelift werden. Ja doe maar stoer Eline....onbenullig)

Milford Sound, de Fjorden, was ook zeker een bezoekje waard. Het ligt hemelsbreed niet meer dan 50 km van queenstown af, maar omdat je nou eenmaal een weg moet volgen, reden we er zo'n 250 km voor. Maar het was het waard. Ondanks dat berry erg ziek was...maar bikkel als ze was ging ze gewoon door!!Het regende gigantisch, maar dat maakte dat er enorm veel watervallen waren op de bergen langs de weg! En ook de wolken op de toppen van de bergen hadden wel wat. Het nadeel was dat volgens onze reisgids op enkele plekken een magnifiek panoramisch uitzicht moest zijn, en wij enkel wolken zagen...De cruise die we hebben gedaan was koud maar mooi. Ik heb zelfs voor het eerst dolfijnen gespot! Echt heel cool, ze deden hun best voor ons en sprongen met mooie boogjes uit het water. Ik wenste mezelf wat meer fotografeerkwaliteiten toe op dat moment, want voor foto's was ik steeds net te laat. Ik heb dus nu een aantal prachtige waterfoto's liggen. Iemand interesse? De terugweg een dag later was wel heel erg mooi, omdat het weer opgeklaard was.
We hebben 1 nachtje in een krot van een hostel doorgebracht, maar het was het waard. De volgende morgen zouden we namelijk een paardrijrit gaan maken! Van wel 3 uur! Ik kreeg een paard toegewezen van wie ik nog steeds de naam niet weet, maar het was een mooi beest. En het mooie was, dat het paard waar ik op reed, nog meegespeeld heeft in de Lord of the Rings! Stoer he! Ik heb dan ook direct een handtekening gevraagd. Die hoef ging jammergenoeg dwars door het papier heen, dus ik heb er niet veel aan gehad...
De rit was echt tof. Dwars door beekjes, riviertjes, en langs de bergen. het was stralend weer na 2 dagen regen, en omdat het zo helder was kon je alle met sneeuw bedekte toppen van de bergen zien. Ik voelde me uiteraar de Lordin of the Rings. Berry redde zich ook prima op Nigel, ook al had ze geen rij-ervaring. Het zit vast in de Tielbeke-genen.

Na de paardrijrit was het tijd om echt te gaan rijden, naar Christchurch. Berry zou daar 2 dagen later weer naar huis gaan met het vliegtuig. Op het moment is ze denk ik net gearriveerd op Schiphol. We hebben echt toffe 3 weken gehad, met voornamelijk mooi weer. Al moet ik zeggen dat als je bij Berry in een rechtse auto zit, het altijd slecht weer lijkt te zijn. De ruitenwissers zitten namelijk omgedraaid met de richtingaanwijzer. Berry vergiste zich nog wel eens een enkele keer, waardoor het altijd leek te regenen :)

Nu ben ik dus weer alleen. Ik heb 3 daagjes in Christchurch rondgehangen, en nu heb ik weer een nieuw doel. Ik ga namelijk wwoofen. Dat betekent dat je bij een boerderij gaat werken een paar uur per dag, en in ruil daarvoor accomodatie en eten krijgt. Via een verre kennis uit Lemelerveld, kon ik bij een ander Nederlands bedrijf/boerderij terecht. Daar ga ik morgen heen. Ik vind het echt retespannend. Ten eerte omdat ik ze niet ken, maar vooral omdat het op een melkveeboerderij is en ik gigantisch onhandig ben en bang voor alles wat beweegt en geen mens is. Toch vind ik dat ik dit een keer gedaan moet hebben, en het lijkt me supertof om op deze manier een beetje te ruiken aan het 'echte' leven in Nieuw Zeeland. 20 Maart vlieg ik terug naar Australie, en moet ik werk vinden. Het geld raakt namelijk op!
De boerderijverhalen komen natuurlijk snel jullie kant op!

Ik hoop weer op veel reacties want ik mis jullie!!!

Liefs Eline